ကိုတိမ္ေတာက္ (Ko Tain Tauk)

ညစာစားေသာက္အၿပီး ေနာက္ေဖးၿပတင္းေပါက္္ဖက္အထြက္ မ်က္စိက ေကာင္းကင္ ဆီ ေ႐ာက္သြားမိသည္။ လမင္းၾကီးက ထိန္ထိန္သာေန တာေတြ ့မွ “ဟာ ဒ ီေန ့နယုန္လၿပည့္ေန ့ပါ လားဆိုတာ သတိ႐သြား၏။”

ကေလးတုန္းကဆို ဒီလိုလသာ႐င္ ကစားလို ့သိပ္ေကာင္း။ ညစာထမင္းစားၿပီးတာနဲ ့ အိမ္ေ႐ွ ့လမ္းမကိုထြက္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ လူစု၊ ၿပီး႐င္ ႐ွိသမွ်ကစားနည္းကုန္ေအာင္ေဆာ့ေတာ့တာပဲ။ ဗုတ္တလုတ္တေစ ၱေဆာ့မလား ၊ ဆစ္ဆလီ ဘာ႐ြက္လဲ ေဆာ့မလား ၊ ဒါမွမဟုတ္ ပံုၿပင္ပဲစုၿပီးေၿပာၾကမလား။ ညနဲနဲနက္လာလို ့ အေမေတြက အသီးသီးေအာ္ေခၚေတာ့မွ မၿပန္ခ်င္ ၿပန္ခ်င္နဲ ့လူစုခြဲၿပီး အိမ္ကိုၿပန္ၾကတာ။

လူပ်ိဳေပါက္ၿဖစ္လာၿပန္ေတာ့လည္း လသာေန႐င္ ဂီတာစုၿပီီးတီးၾကေအာ္ၾက ၊ လေ႐ာင္ေအာက္မွာေ႐ာက္တတ္႐ာ႐ာေလးေတြစုၿပီး ေၿပာလိုက္ၾက၊ ႐ယ္ၾကေမာၾက။ တန္ေဆာင္မုန္းလၿပည့္ညေတြ ဆို အေပ်ာ္ဆံုးေပါ့။ ႐ပ္ကြက္က ကာလသားေခါင္း အစ္ကိုေတြနဲ ့ ၾကက္သားနဲ ့ ဘူးသီးကာလသားခ်က္ေလးခ်က္ ၊ ႐ွိသမွ် လူငယ္ေတြ လိုက္ႏႉိး ၊ ၿပီး႐င္ စုၿပီးေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါး စားၾကတာေပါ့။ ညဥ့္နဲဲနဲ နက္ၿပီး သက္ၾကီးေခါင္းခ်ခ်ိန္ေလာက္ေ႐ာက္ၿပီဆို က်ီးမႏူိးပြဲ ေဆာ့ၾကၿပီ။ မနက္ေလးနာ႐ီေလာက္ေ႐ာက္မွ အိမ္ၿပန္အိပ္ၾက။ အ႐မ္းေပ်ာ္ဖို ့ ေကာင္းတဲ့အခ်ိန္ေတြေပါ့။……….

တခါတေလက်ေတာ့လည္း လသာ႐င္ အိမ္ေ႐ွ ့ၿခံဝိုင္းေလးထဲမွာ ကုလားထိုင္ေလးေတြခ် ၊ အေမက လက္ဖက္သုတ္ ဂ်င္းသုတ္ေလးသုတ္ ၊ ေ႐ေႏြးၾကမ္းေလး တဖူးဖူးမႉတ္ေသာက္႐င္း မိသားစု စကားေၿပာၾက။ အေမတို ့ အေဖတို ့ကငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြၿပန္ေၿပာ ၊ အေဖကေ႐ႊေတာင္ၿမိဳ ့နယ္ ၊ က်ီးသဲ ဇာတိ ဆိုေတာ့ သူတို ့႐ြာက “ဝ” ဘု႐ားအေၾကာင္း ၊ နတ္ေ႐ကန္အေၾကာင္းေတြ ၊ ဧ႐ာဝတီ ၿမစ္ထဲမွာ ေသာင္ေတြထြန္းလို ့ ေသာင္ေပၚမွာ သြားေဆာ့႐င္ ေပ်ာ္စ႐ာ ဘယ္လိုေကာင္းတယ္ ၊ သူတို ့ငယ္ငယ္တုန္းကဆို ေ႐ႊနတ္ေတာင္ ဘု႐ားပြဲက ဘယ္ပံု ဘယ္မွ် စည္ကားသည္ စသၿဖင့္ ၿပန္ေၿပာၿပတယ္။ အေဖ တို ့ အေမတို ့ေၿပာတာနားေထာင္လိုက္ ၊ ေ႐ေႏြးၾကမ္းေလး ေသာက္လိုက္္၊ ေလနဲ ့အတူပါလာတဲ့ ညေမႊးပန္း ႐နံ ့ေလးေတြ ႐ႉ ႐ႉိက္လိုက္ ၊ ထိ္န္ထိန္သာေနတဲ့ လမင္းၾကီးကို ၾကည့္လိုက္နဲ ့ အဟုတ္ပဲေပါ့။………..

ေအာ္အခုမ်ားက်ေတာ့လည္း……….
လမင္းၾကီးေ႐ မင္းကပဲ ေန႐ာမွားၿပီးသာေနတာလား?
ငါကပဲ ေန႐ာလြဲၿပီီးေ႐ာက္ေနတာလား?
အ႐င္တုန္းက လသာတဲ့ညေလးေတြ လြမ္းလိုက္ပါဘိ။…………

ေက်ာင္းၿပီးသြား ကတည္းက အခုဆို ေလးလေၿမာက္ၿပီ၊ အိမ္ကိုလဲၿပန္လည္ခ်င္ေနၿပီ ၊ စၿပီးေက်ာင္းလာတက္ကတည္းက မၿပန္ၿဖစ္တာ။ First Semester နဲ ့ Second Semester ၿပီးတုန္းကလည္း ေက်ာင္း လခ ႐ွာ႐တာနဲ ့မၿပန္ၿဖစ္ခဲ့။ ေအာ္ေက်ာင္းၿပီးသြားေတာ့လည္း အလုပ္႐ဖို ့ ကအေ႐းၾကီးတယ္ေလ လို ့ေတြးၿပီးအလုပ္ဆက္႐ွာ႐တာေပါ့။

အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ဝင္လုပ္႐င္း အလုပ္ၾကီး႐ပါေစလို ့ ဆုေတာင္း႐တာလဲအေမာ။Interview ေတြကလည္း သြားလိ္ုက္တိုင္းအဆင္မေၿပ။ ဒီၾကားထဲ Interview သြား႐တဲ့ေန႐ာက လိုင္းကားမေ႐ာက္႐င္ အခ်ိ္န္ပိုင္း လုပ္လို ့ ႐ သမွ်ေလးေတြက ေလွ်ာ့သြားၿပန္ေ႐ာ၊ သြားလို ့ အဆင္ေၿပ႐င္ေတာ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေလးေတြနဲ ့ အၿပန္လမ္းေလးမွာ စိတ္ဓာတ္ေတြတက္ၾကြ လို ့။ မိုးေမွ်ာ္တိုက္ခန္းၾကီးတစ္ခု႐ဲ ့အေပၚက႐ုံးခန္းၾကီးတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ကိုယ့္ပုံကိုစိတ္ကူးနဲ ့ ၿမင္ေယာင္ၾကည္ ့ၿပီးၾကိတ္ၿပံဳးမိၿပန္ေ႐ာ။ အဆင္မေၿပၿပန္ေတာ့လည္း ေလထဲတိ္ုက္အိမ္မေဆာက္ႏုိင္ၿပန္ဘူးေပါ့။ CV ကလည္း ၿပင္႐ လြန္းလို ့ အထဲကကိုယ့္႐ုပ္ကိုယ္ေတာင္ ၿပန္အားနာေနၿပီ။ အထဲမွာေ႐းထားတဲ့ ဘြဲ ့နဲ ့ အ႐ည္အခ်င္းေတြကိုေတာင္သံသယ ၿဖစ္ခ်င္လာၿပီ။ မိိမိ့ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႉ ဆိုတဲ့ဟာကို ကုိယ့္ကိုယ္ကို ဆိတ္ဆြဲၿပီး ၿပန္သတိေပးေန႐တယ္။


တေန ့တေန ့ ဝယ္လိုက္႐တဲ့ သတင္းစာ၊မ႐ွိ မဲ့႐ွိ မဲ့ပိုက္ဆံေလးေတြနဲ ့။ ကြန္ပ်ဳတာလဲ ေခါင္းေတာ္ေတာ္မူးၿပီးပင္ပန္းေနမွာပဲ၊ အားတင္းထားကြ လို ့ကိုယ့္ကိုယ္ကို ညာသံေပး ထား႐တယ္။ ေအာ္အခုမွ ကမာၻ ့ႏုိင္ငံေတြမွာ လူေတြဘာေၾကာင့္ suicide လုပ္ၾကတယ္ဆို တာကို နဲနဲ နားလည္ ေပးလို ့႐လာတယ္။ အိမ္ကိုဖုန္းဆက္႐မွာကိုေတာင္ ႐ွက္လာတယ္။ ေခါက္ဆြဲၿပဳတ္ေတြကို လဲ ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္ပိုမုန္းလာတယ္။

ဒီအိပ္မက္ဆိုးၾကီးထဲကေန လြတ္ေၿမာက္ခ်င္လွၿပီ။…………..

ဒီလိုနဲ ့ ညဘက္အခ်ိ္န္ပိုင္း အလုပ္အၿပီးမိုးေတြ႐ြာတဲ့မနက္တစ္္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ၿပန္ေ႐ာက္ ေ႐ မိုးခ်ိဳးၿပီး အိပ္ဖို ့ၿပင္တုန္း ဖုန္းဝင္လာတယ္။ Interview ေခၚတဲ့ဖုန္း။ လူက မ်က္လံုး စင္းစင္းနဲ ့ ပဲၿပန္ေၿဖေန႐တယ္။ သူကလည္း ဒီေန ့လာႏုိင္မလား၊ ၅ နာ႐ီေလာက္ဆို အဆင္ေၿပမလားနဲ ့ ေမးေနတယ္။ ကဲဒီေလာက္ေတာင္ၿဖစ္တာ လာႏိုင္တယ္ အဆင္ေၿပတယ္လို ့ေၿဖလိုက္တယ္။

ေ႐ာက္သြားေတာ့ ကိုယ္တပိုင္းက မိုးမိထားလို ့ၾကြက္စုတ္ၿဖစ္ေနၿပီ။ ေမးသမွ် ေမးခြန္းေတြကို ခ်မ္းခ်မ္းနဲ ့ ပဲေၿဖေန႐တယ္။ ပုဂၢိဳလ္ကလည္း အေသးစိတ္ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ ့ကိုေက်းဇူးတင္တယ္။ သူေမးတဲ့တခ်ိဳ ့ေမးခြန္းေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကိုၿပန္ၿပီးေႏြးေထြးသြားေစတယ္။ ၄၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူကေမးတာခဏ ႐ပ္ကာ ႐ုတ္တ႐က္ သူ ့႐ဲ ့အလုပ္ခန္းထဲလိုက္ၿပ ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို လုပ္ႏုိင္မလား လို ့ေမးတယ္။ သိပ္လုပ္ႏိုင္တာေပါ့ လို ့ေၿဖေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို Interview အခန္းထဲၿပန္ေခၚလာၿပီး offer စလုပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္႐င္ထဲမွာ ကုလားဘု႐ားပြဲ လွည့္ေနၿပီ။ ဝမ္းသာမႉေတြကို မ်က္ႏွာမွာ မေပၚ ေအာင္ ထိန္းထားၿပီး ခဏခဏ ၿမိဳခ်ေန႐တယ္။ေနာက္ဆံုးမွာ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အဆင္ေၿပၿပီး အိုေကသြားတယ္။ သူ ့ကို ႏုတ္ဆက္ၿပီးအထြက္ ကၽြန္ေတာ့္ေၿခေထာက္ေတြေၿမၾကီးနဲ ့ေတာင္မထိေတာ့ဘူးထင္႐တယ္ဗ်ာ။

အေဆာက္အဦးအၿပင္ေ႐ာက္ေတာ့ ႐ြာေနတဲ့မိုးေတြလဲတိတ္၍ေနၿပီ။
ကၽြန္ေတာ့္ေပ်ာ္႐ႊင္မႉေတြကို ေႏြးေထြးဆဲၿဖစ္ေနေအာင္တိတ္ေပးထားတာ ထင္ပါ႐ဲ ့။…….